Gister heb ik de opleiding tot Microdosing Coach afgerond. Een combinatie van leren hoe ik klanten coach met ondersteuning van microdosing. En daarnaast doorliep ik het proces zelf ook.

In een coachingstraject met Microdosing start je met het opschrijven en uitspreken van je intentie: wat wil je bereiken aan het einde van het traject? Wat wil je dat de microdosing voor je doet?

In het begin was mijn intentie anders dan waar ik uiteindelijk helderheid over heb gekregen. Ik startte met dat ik graag meer rust en ruimte wilde in mijn routine. Mijn neiging is om mijn hele agenda vol te plempen. En daardoor de connectie met mijzelf te verliezen.

We hebben gekozen voor een microdosing product dat helpt verzachten, vertragen, mijn hart te openen. Vier weken heb ik elke dag gedruppeld en een dagboek bijgehouden om de vaak subtiele veranderingen niet over het hoofd te zien. Dan om de 2 weken een gesprek met Alicia om de voortgang door te nemen.

Voor mij was het extra belangrijk om ook te gaan voor integratie. Ik ben te vaak met trajecten gestart, zonder mijn beoogde resultaat ook onderdeel te maken van mijn routine. Daar hoort natuurlijk ook actie bij. Zonder actie gaat de microdosing weinig opleveren. Het vraagt bewustzijn en aandachtig zijn.

Gister was de laatste sessie. Vooraf was er extra huiswerk: de 6 fasen nog een keer doorlopen. De eerste was de intentie. Inmiddels had ik daar helderheid over gekregen. To unapologetically be me. Schaamteloos mezelf zijn. Of, meer positief: volledig mezelf zijn.

Eigenlijk is het een oude intentie. Al jaren geleden merkte ik een soort van jaloezie op iedereen die authentiek was. Of zo zag het er in ieder geval voor mij uit. Lastig om te beschrijven, maar in de buurt van zulke mensen, voelde ik me aan de ene kant fijn, en aan de andere kant fake en betrapt. Mmm... input voor een volgende blog.

Ik vind het niet makkelijk. Anders had ik het natuurlijk allang gedaan. Net als iedereen ben ik geconditioneerd. Al lang geleden merkte ik dat ik mijn lach veel gebruik om ongemakkelijke situaties te "redden".

Dat kan al heel klein zijn: als je iemand ergens tegenkomt en diegene heeft, wat er voor mij uitziet als, een nors gezicht. Niet vriendelijk lacht als ik de winkel binnen stap, een beetje onverstaanbaar mompelt. Dan heb ik de neiging om de energie omhoog te lachen, extra vriendelijk te zijn. Waarom?

Ik ben beleefd opgevoed. Je bent vriendelijk naar andere mensen. Je doet geen dingen die andere mensen een ongemakkelijk gevoel geven. In je relatie ben je er voor de ander: het is geven en nemen. Als mensen je hulp vragen, dan ben je er voor die ander. Als iemand tegen je praat, dan luister je netjes.

Conditionering is gebaseerd op angst. Als je niet dit, dan is het gevolg dat. De eerste 7 jaar van je leven wordt je hiermee overstelpt. Daar ligt de fundering. Nu is het tijd om dat te reconditioneren (nee, niet deconditioneren). En dat is een pittig proces.

Ik zit er midden in. Natuurlijk is dit niet de eerste keer dat ik hiermee geconfronteerd word. Al vele jaren beitel ik de laagjes conditionering eraf, zo goed en zo kwaad als het gaat. Het is tijd voor de next level. Of verdere verdieping. Uitdieping. Voortbouwen.

Schaamteloos mezelf zijn en me daarvoor niet verontschuldigen. The game is ON!